ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΠΟΪ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

" Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωήν σου,
  όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε μονάχα:
  όσο μπορείς μην την εξευτελίζεις...
                                                              ΚΑΒΑΦΗΣ


       . . . φτάνει με τα κηρύγματα και τις ρητορίες.. πάλι  προδίδουμε... την λαϊκήν ποίησην...


  "Τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα!
Ενα προς ένα τα υπάρχοντά μας, ξεπουλώντας, στις διεθνείς αγορές και τα παζάρια.
Το τι δεν πρόδωσες εσυ να μας το πείς, εσυ κι όμοιοί σου, χρόνια επι χρόνια..
Και μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε,
χωρίς αυτιά για να ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δεν μιλάτε..
-Και συ πολίτη β'... τι κάνεις;
-Ξελάσπωσε το μέλλον
Το μέλλον δεν θάρθει μόνο του, αν εμείς δεν πάρουμε τα μέτρα μας.
-Λογάριασε, σκέψου καλά, και σημάδεψε καλά..
Να φτάσουμε το μπόϊ του μέλλοντος....
                                                ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

-Και συ πολίτη β'..... και συ Ω! δύσβατη ζωή. Απο πιο σοκάκι γίνεται κανείς να σε περάσει...

-Δώσ' μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου..
-Μια φέτα ψωμί που δε θα τη μοιραζόμαστε, πως να την αγγίξω;
/Το παιδικό σου πρόσωπο δεν θάθελα να το λαβώσεις./ Πεινάμε κι οι δυό, για ένα χαμόγελο και μια μπουκιά ήσυχο ύπνο..
Αύριο λές....
Και μες σ' αυτή την αναβολή, παραμονεύει, ολόκληρο το πελώριο Ποτέ..
Όταν δεν θέλεις να πεθάνεις, ξέρεις τι θα πεί
ΖΩΉ!!
                                   ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

  " φώς και πάλι φώς, η ψυχή που μάχεται..
   η κάθε γλώσσα, να μιλεί την καλωσύνη της μέρας..
Λάμπει μέσα μου, εκείνο που αγνοώ, μα ωστόσο Λάμπει!
Ημέρα να κτυπάει στις φλέβες ο παλμός της Γής..
                                           ΕΛΥΤΗΣ

"δεν ξέρω, μα δεν έμεινε καθόλου σκοτάδι!
Ο ήλιος χύθηκε μέσα μου απο χίλιες πληγές..
-Και στο λευκό τριαντάφυλλο θα βρείς λίγη σκόνη..
Το τέλειο θαύμα θα το βρείς μοναχά μες τον Άνθρωπο.
Το πιο καθαρό πράγμα λοιπόν της δημιουργίας,
δεν είναι το λυκόφως, ούτε ο ουρανός που καθρεφτίζει
μες το ποτάμι, ούτε ο ήλιος πάνω στον ανθό της μηλιάς...
...είναι η Αγάπη...
                                                 ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

"Αυτός που χάθηκε ανεξήγητα ένα απόγευμα;
  ίσως και να τον πήραν!
Είχε αφήσει στο τραπέζι της κουζίνας τα
μάλλινα γάντια του, σα δυό κομμένα χέρια,
αναίμακτα, αδιαμαρτύρητα, γαλήνια..
ή μάλλον τα ίδια του τα χέρια, εκεί ανάμεσα
στα χαλαρά μάλλινα δάκτυλα..
που βάζουμε πότε-πότε μια φέτα ψωμί,
ένα λουλούδι ή το ποτήρι που πίνουμε το κρασί μας..

....ξέροντας καθησυχαστικά, ότι στα γάντια τουλάχιστον,
    δεν μπαίνουν ποτέ χειροπέδες!!
                                                       ΡΙΤΣΟΣ

Και συ πολίτη β' να ξέρεις... η λαϊκή Ποίηση είναι ψυχική υγεία..
Είναι ανάταση κι οδηγός, να φτάσουμε το μπόϊ του μέλλοντος....