σκουρόχρωμα, μαύρα, σταχτιά, πένθιμα-παλιού καιρού- σκέκονται εκεί. Βαρβαρόστομοι, βαρβαρόηχοι, με λόγο πολτοποιημένο, στριγκλό, τρεμουλιαστό, δυσάρεστο, ενοχλητικό, θλιβερό.
Κάθονται στα παγκάκια-περνούν το χρόνο τους, στα παγκάκια, κάποιοι όρθιοι.
Μιλούν συνήθως όλοι μαζί. Χάβρα. Είναι δυο- τρεις που δεν συμμετέχουν, επιδεικτικά, βλοσυρά, ένας
στην άκρη τραγουδάει, επαναλαμβάνει διακεκομμένα, μονότονα τη λέξη, αμπέ-λια.. αμπέ-λια...
Δίπλα τους, πάνω τους στο κέντρο, το άγαλμα, ο πρόγονος, το μάρμαρο το λευκό.. Αλλού το βλέμμα του.
Το μεσημέρι αποσύρονται. Χάνονται. Η πλατεία αδειάζει..
Αργότερα, εμφανίζονται άλλες φυλές, εργατικές, κουρασμένες, ντόπιες, ξένες, περαστικές.
Κάθονται στα παγκάκια, βγάζουν σάντουιτς, σουβλάκια, μέσα απο πλαστικές σακούλες, τρώνε, κοιτάζοντας ανήσυχα δεξιά αριστερά, καχύποπτα, καταπίνουνε γρήγορα γρήγορα σαν κυνηγημένοι.
Πίνουνε ρετσίνες, κοκα-κολες, μπύρες, σκουπίζονται με τα χέρια, πετούν χαρτιά, κουτιά κάτω.
Κάποιοι όμως όχι, τα μαζεύουν προσεκτικά τα ρίχνουν στα καλάθια, ψάχνουν τη βρύση, πλένουν χέρια, το πρόσωπο, σκουπίζονται με το ρούχο, με το πουκάμισο. Δεν μιλούν μεταξύ τους, ακόμα κι αυτοί που έρχονται παρέα, μονο νεύματα, χειρονομίες κοφτές..
Καπνίζουν. Ταξιδεύουν. Αργά το απόγευμα, φεύγουν. Διωγμένοι, προγκισμένοι. Όλοι.
Το άγαλμα ξένο. Άγνωστο.
Αμέσως μετά καταφτάνουν οι πιτσιρικάδες, φωνές, γέλια, χρώματα, πατίνια, σκέιμπορντ, ρόδες, τσάντες, τατουάζ, σανίδες. Με την τρισύλλαβη λέξη, σκουλαρίκι, σκουλήκι στη γλώσσα-Εθνικός 'Υμνος. Αγόρια, κορίτσια μαζί, προσευχή, sms, αντίχειρας θεός, γρήγορος, σβέλτος, πεταχτός, κεραυνοβόλος. Λέξεις, λόγια, ρούχα, μόδες,τόσο καινούργια τόσο παλιά. Φιλιά, φιλίες, ζήλιες,
Τις μικρές ώρες, βγαίνουν τα μεγάλα βάσανα.
Αργά πολύ αργά έρχονται. Χαμένοι χρόνια μέσα στα σπίτια τους, κρυμμένοι μέσα στους θάμνους, τα φύλλα που πέφτουν, σαπίζουν, βγαίνουν μετά τα μεσάνυχτα, όταν η πλατεία είναι αδειανή. Σκυλιά,
Στις μικρές Πλατείες η Ελλάδα αναστενάζει...
Απο ένα γραπτό του Θοδωρή Γκόνη..
'
Αναρτήσεις
