"ΛΕΥΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ"

Σύμφωνα με τον νόμο ο όρος "λευκή απεργία" σημαίνει, προσέρχομαι αλλά δεν συμμετέχω, στην εργασία, στην εκδήλωση.....
Κάπως έτσι νοιώθουν οι εργαζόμενοι που "συμμετέχουν" στις "άσφαιρες τουφεκιές" που αποφασίζει κάθε φορά η συνδικαλιστική ηγεσία. Έτσι οι απεργίες γίνονται είδηση στα μ.μ.ε όχι για τα αιτήματα, τη συμμετοχή, αλλά κυρίως για το πόσες συγκεντρώσεις έγιναν, ποιές παρατάξεις τις οργάνωσαν κτλ..
Η πλήρης παρακμή του συνδικαλιστικού κινήματος. Ο απόλυτος κομματισμός και ή απόλυτη παραταξιακή λογική..
Ακόμα και τώρα που η οικονομική κρίση και η πρωτοφανής επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων ξεπερνά κάθε προηγούμενο, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες συνεχίζουν να κάνουν ότι μπορούν για τη "διάσπαση" και διάλυση των εργαζομένων..
Το τραγελαφικό είναι ότι όλοι μιλάνε για "ενότητα", κοινή συμμετοχή, κοινούς αγώνες κτλ.
Ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο επισφαλής εργαζόμενος, παρακολουθεί στεναχωρεμένος, σφιγμένος, όλη αυτή την κατάσταση και νοιώθει απογοητευμένος, ανήμπορος να αντιδράσει, αποφασιστικά και οργανωμένα στην επίθεση που δέχονται στοιχειώδη δικαιώματά του.
Αναριωτιέται, αν όλοι αυτοί οι "επαγγελματίες" συνδικαλιστές που βρίσκονται στις ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργάνων, "ταξικών" και ρεφορμιστικών" "επαναστατικών" και "αντεπαναστατικών", ενδιαφέρονται πραγματικά για την ενότητα των εργαζομένων ή επιδιώκουν την πλήρη  διάλυση του εργατικού κινήματος..
Είναι τραγικό να είναι ο εργαζόμενος θεατής σε μια "διαμάχη" ταξικών και μη ταξικών δυνάμεων!
Αντί το συνδικαλιστικό κίνημα και οι συνδικαλιστικές του ηγεσίες όπου κι αν ανήκουν, να κάνουν την αυτοκριτική τους, να δουν που κατάντησαν το εργατικό κίνημα, να βρούν κοινή γλώσσα ενότητας (μέσα απο τη διαφορετικότητα), να ενώσουν τους εργαζόμενους, συνεχίζουν τη "βλαπτική μεταβολή" της παραταξιακής λογικής..

Είναι ντροπή να κουβεντιάζουμε για "ταξικό" ή "ρεφορμιστικό" κίνημα για "φιλοκαπιταλιστές" και "φιλοκομμουνιστές" εργαζόμενους, τη στιγμή που:
-Το 25% μόνο, των εργαζομένων είναι οργανωμένο στα συνδικάτα.
-Το 10-15% συμμετέχει σε κινητοποιήσεις και απο αυτούς η συντριπτική πλειοψηφία είναι οι "εκ του ασφαλούς συνδικαλισμένοι" με "μηδενικό" φόβο απόλυσης ή δίωξης..
-Όταν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις είναι στον "αέρα" χωρίς σωματείο.. και είναι ή συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων.
-Όταν το συνδικαλιστικό κίνημα είναι κατακερματισμένο οργανωτικά, χιλιάδες σωματεία ομοειδή, δεκάδες ομοσπονδίες, Εργατικά κέντρα, που λειτουργούν σαν παραταξιακά "μαγαζάκια" και το πρώτιστο μέλημά τους είναι η "παραγωγή" αντιπροσώπων για τον έλεγχο των συνδικαλιστικών οργάνων και η στοίχηση "ψηφοφόρων" σε εθνικές και δημοτικές εκλογές!!
-Η οργανωτική μορφή του συνδικαλιστικού κινήματος παραμένει με τους όρους της δεκαετίας του 50' παρά τις αλλαγές στις μορφές εργασίας, παρά τις αλλαγές στην βιομηχανία και την παραγωγική διαδικασία, το συνδικαλιστικό κίνημα έμεινε πίσω..
Αν έμεινε ίχνος ευθύνης στις συνδικαλιστικές ηγεσίες απέναντι στο εργατικό κίνημα και τους εργαζόμενους, πρέπει να προχωρήσουν τώρα, χωρίς παραταξιακές ταμπέλες, στην:
-Οργανωτική ανασυγρότηση του κινήματος.
-Στήν όργάνωση άλλης, σύγχρονης μορφής συνδικαλισμού, που θα διασφαλίζει την μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα και το εργατικό κίνημα.
Ευκαιρία είναι ή ΓΣΣΕ να μετατρέψει το επερχόμενο συνέδριό της (αντι για εκλογικό) σε οργανωτικό, για την ανασυγκρότηση και ενότητα του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος..
Σήμερα, έτσι όπως είναι ή διάθρωση της παραγωγικής διαδικασίας, διασκορπισμένη σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, μεταποίηση, εμπόριο, υπηρεσίες, ή μορφή οργάνωσης του συνδικαλιστικού κινήματος που μπορεί να συνδικαλίσει και να οργανώσει τους εργαζόμενους είναι ή εφαρμογή της 135 ΔΣ, τα Συμβούλια των Εργαζομένων... χωρίς "επαγγελματίες" συνδικαλιστές, χωρίς παραταξιακές ταμπέλες, με συμμετοχή εργαζομένων απ' την παραγωγή...........