ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Κάθε Νοέμβρη, ο νούς και η καρδιά μας είναι εκεί, στο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, στην εξέγερση των φοιτητών, της νεολαίας και ολόκληρου του Ελληνικού λαού κατά της χούντας.
-"Ημουν 18 χρονών το Νοέμβρη του 1973. Το απόγευμα 16 Νοέμβρη κατέβηκα με την Αφροδίτη στην πολυτεχνική σχολή Θεσσαλονίκης να δώ τον φίλο μου τον Κώστα τον Χαμπίδη, φοιτητή της τότε Βιομηχανικής σχολής, ενεργό μέλος του αντιδικτατορικού αγώνα, θα μαζευτούμε μου είπε στο αμφιθέατρο της πολυτεχνικής..
Άμαθος και περίεργος εκείνη την εποχή και ο Κώστας μούλεγε διάφορα...
-Χούντα, δικτατορία, λογοκρισία, Αμερικάνοι κι άλλα τέτοια. Μερικά τα καταλάβαινα μερικά όχι...
Εκείνο το απόγευμα της 16ης Νοεμβρίου από ένστικτο και επειδή αγαπούσα και εκτιμούσα τον Κώστα κατέβηκα στο πολυτεχνείο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά απο ένα περίπτερο πήραμε τσιγάρα και μπισκότα για τον Κώστα....
Τον συναντήσαμε στο αμφιθέατρο του δώσαμε τα τσιγάρα, μας είπε κάτι περίεργα για κατάληψη, ότι στην Αθήνα μαζεύτηκαν χιλιάδες φοιτητές στο πολυτεχνείο και να γυρίσουμε γρήγορα σπίτια μας...
Το βράδυ αργά ξύπνησα απο το θόρυβο τάνκ που κατέβαιναν απο το στρατόπεδο Νταλίπη στην Καλαμαριά, στη γειτονιά μου.. Ο νούς μου πήγε στα παιδιά που ήταν στο αμφιθέατρο.
Το πρωί 17 Νοέμβρη 1973 διάβαζα τους τίτλους των εφημερίδων στα περίπτερα..

-Κατεστάλη η Εξέγερσις- νεκροί φοιτηταί και πολλοί τραυματίαι. Εκκενώθη ή πολυτεχνική σχολή Θεσ/νίκης με εντολή του πρυτάνεως Σδράκα, συνελήθφησαν φοιτηταί....

Πέρασαν 36 χρόνια και οι μνήμες της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου έχουν περάσει απο χιλιάδες κύματα και όπως δείχνουν τα πράγματα για πολλούς έχει εξασθενήσει, έχει ξεθωριάσει έχει ατονίσει το μήνυμα του πολυτεχνείου. Κι όμως τα μηνύματα του πολυτεχνείου είναι σήμερα επίκαιρα όσο ποτέ..
Το ίδιο το κράτος πέρασε την 17 Νοέμβρη σαν μιά επετειακή αργία στο δημόσιο και μιά απλή γιορτή στα σχολεία, προσπαθώντας μάλλον να απαλύνει την ιστορική του αξία και νόημα.
Τα ιδανικά της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης, της αγάπης για τη ζωή και τον άνθρωπο παραμένουν ζωντανά και θα παραμείνουν επίκαιρα και αναλλοίωτα, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Πάντα επίκαιρα, ιδιαίτερα που τα κατοπινά χρόνια απο το Νοέμβρη του 1973, κάποιοι "άκαπνοι" και "απόντες" καπηλεύτηκαν, είτε για να ανέλθουν πολιτικά είτε ενάντια στους μετέπειτα αγώνες του λαού, αποπροσανατολίζοντας την πορεία του με "τρομοκρατικές" ενέργειες.
Το Πολυτεχνείο ήταν και θα είναι πάντα ένα ζωντανό κάλεσμα για τη δημοκρατία, την ελευθερία,

θα είναι ζωντανό σε κάθε ελεύθερο μυαλό..


"οταν σφίγγουν το χέρι ο ήλιος είναι
βέβαιος για τον κόσμο
"οταν χαμογελάνε ένα μικρό χελιδόνι βγαίνει 
μέσα απ΄τα άγρια γένια τους
"οταν σκοτώνονται η ζωή τραβάει την ανηφόρα

με σημαίες και με ταμπούρλα
"κάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους κρατάνε 
της καμπάνας το σχοινί
"προσμένουνε την ώρα, δεν κοιμούνται, δεν πεθαίνουν
περιμένουν να σημάνουν την ανάσταση
"σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες....

ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2009

πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος, αν ο καθένας απο μας
κατανοούσε τη δική του 
προσωπική ευθύνη και τη δύναμη

με τις επιλογές του να διαμορφώνει
τον εαυτό του, τους άλλους και τον κόσμο
Πόσες "αυθεντίες¨και πόσα "αφεντικά" που μας κρατάνε πίσω
πνευματικά και υλικά θα είχαν καταρεύσει;