Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

ΝΑ ΤΟΣ, ΝΑ ΤΟΣ Ο ΦΤΩΧΟΣ

Επιχειρήσεις όπως το Μega ή ο ΣΚΑΪ ή το «Εθνος» που συνέβαλαν τα μάλα στη διάλυση του πολιτισμού της εργασίας, που υποστήριξαν λυσσασμένα το ξέσκισμα του κοινωνικού ιστού, «τρέχουν» εκ των υστέρων

να αλείψουν με μέλι να γιάνει τον Γιάννη που και οι ίδιοι έκαψαν.Τρέχουν αρωγοί των φτωχών που και οι ίδιοι συνέβαλαν να δημιουργηθούν. Και τρέχουν ξετσίπωτα με τις κάμερες, να (επι)δείξουν το ... θεάρεστο έργο τους, θεομπαίχτες της τελευταίας υποστάθμης - να τος, να τος ο φτωχός

να ’μαι, να ’μαι ο καλός,

ο ευσπλαχνικός και φιλάνθρωπος. Εχει στερέψει, απ’ ό,τι φαίνεται, ο ουρανός από κεραυνούς ακριβείας.

Τρέχουν οι πολίτες, φτωχοί οι περισσότεροι κι αυτοί, να δώσουν απ’ το υστέρημά τους ρούχα, τρόφιμα και παιγνίδια (είμαι κι εγώ μαζί τους) - αλλά με τους δημάρχους, όπως ο κ. Καμίνης και οι περί αυτόν ΜΚΟ που πετάνε στους κάδους αυτό το «υλικό», καθώς και με τους δολοφόνους εκ των Δυνατών που στήνουν φιλανθρωπικά μπαζάρ, είμαι αλλού, χτισμένος μέσα στους δρόμους των πόλεων

Λόγια του Στάθη Σταυρόπουλου

ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Θα τα καταφέρουμε! Ο ένας για τον άλλον και όλοι για όλους.
Οι γιορτές είναι ένας μικρός κοινοτισμός, τρυφερός όσο τα παιδιά θα στολίζουν με τα ματάκια τους τον κόσμο.
Τον στολίζουν αλλά και τον κοιτάζουν, τον μετράνε και τον κρίνουν.
Πολλοί συνάνθρωποί μας θα μείνουν "εκτός" γιορτής, στους δρόμους, εκεί που περιπλανιέται το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Στα περισσότερα σπίτια η γιορτή φτωχή.

Ας είναι πλούσια η αγάπη κι η ανθρωπιά. Όλοι θα συναντήσουμε σε κάποια γωνιά το κοριτσάκι με τα σπίρτα...ας πάρουμε από ένα κουτάκι σπίρτα...κι ας ανάψουμε τα δικά μας λαμπιόνια τούτες τις γιορτές.....

ΗΤΑΝ ΑΝΕΡΓΟΣ ΚΑΙ ΒΑΔΙΖΕ ΣΑΝ ΑΝΕΡΓΟΣ

Με τα χέρια σφιγμένα μέσα στις τσέπες περιπλανιόταν στους σιωπηλούς δρόμους της πρόφασης.
Το βλέμμα του είχε κατακτήσει την κυριολεκτική παγωνιά του χειμωνιάτικου Δεκέμβρη.
Ήταν άνεργος και βάδιζε σαν άνεργος. Με μια αφηρημένη αδιαφορία στα πράγματα που έρχεται μετά από διαδοχικές ήττες.
Με τα "χέρια μέσα στις τσέπες σαν χειροβομβίδες" όπως έλεγε κι ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης.
Δεν είχε φιλοδοξίες. Πάντα τις θεωρούσε περιττές, ακόμα και όταν παγιδεύτηκε σε αυτές.
Είχε μόνο πρόβλημα επιβίωσης και τη φιλοσοφική διασκευή μιας υπερτιμημένης αξιοπρέπειας.
Διακωμωδούσε με πικροχολία την μάταιη αισθητική των γιορτινών ημερών.
Κατευθύνθηκε στο καφενεδάκι της γειτονιάς. Η ματιά του συναντήθηκα απρόσμενα με το μικρό παιδί που ζητιάνευε στη γωνία.
Ένας αυριανός "τρομοκράτης" σκέφτηκε, που δύσκολα θα ξεχάσει ότι κάποιοι του έκλεψαν την παιδική ηλικία. Προσπέρασε βιαστικά αποφεύγοντας συμπεριφορές που πίστευε ότι δεν επιλύουν κανένα πρόβλημα, αντίθετα διαιωνίζουν την αδικία κρύβοντάς την κάτω από το στρώμα της ελεεινής φιλανθρωπίας.
Όταν έφτασε στο καφενεδάκι άρχισε να βρέχει. Το γνωστό τραπέζι ήταν άδειο. Τα λιγοστά χρήματα που είχε ίσα για ένα ούζο.
Σκεφτόταν πως καθώς περνούσαν τα χρόνια, ένοιωθε μεγαλύτερη ανάγκη να πλησιάζει τους ανθρώπους. Όλη του η ζωή μια δυναμική του νου σχεδόν τρομακτική. Με την ικανότητα της σκέψης να προσπερνάει το υπαρκτό και να βλέπει το αληθινό πίσω από τα συρματοπλέγματα των στημένων αντιφάσεων.
Ξαφνικά ένιωσε αφόρητα δυστυχισμένος. Σα να κατέρρευσε όλο το αμυντικό ιδεολόγημα που η σκέψη έπλεκε υπερβαίνοντας την δύσκολη πραγματικότητα. Σα να ήταν όλα αέρας που φύσηξε πάνω στο δένδρο της μοναχικής ζωής του και ταρακούνησε τα κλαδιά της υπαρξιακής του αναζήτησης.
Το άγριο θηρίο των εκλεπτυσμένων συνειρμών του μονομαχούσε με το ανθρώπινο στοιχείο εσωτερικών αναγκών που ξεχάστηκαν στα ξύλινα παγκάκια των διαλογισμών του.

Ένιωσε δάκρυα να υγραίνουν το πρόσωπό του και το βλέμμα του να εστιάζεται με έναν διαφορετικό τρόπο στα ίδια πράγματα που περιέβαλαν τον κόσμο του. Έβλεπε πρώτη φορά ίσως την άπλετη οδύνη που συνυπάρχει με τον άνθρωπο σε ένα αδιάκοπο κυνηγητό επιβίωσης.
"Ο μόνος τρόπος να είσαι ευτυχισμένος είναι να αγαπάς. Αν δεν αγαπάς η ζωή θα σε προσπεράσει. Να κάνεις το καλό...Να αναρωτιέσαι...Να ελπίζεις..., θυμήθηκε τον ποιητικό λόγο...
Έβγαλε τις "χειροβομβίδες" της οργής από τις τσέπες, τις τοποθέτησε νοερά πάνω στο τραπέζι, αφήνοντας την εκρηκτική δύναμη της καρδιάς να συμφιλιωθεί με τις σκέψεις που είχαν αρνηθεί τη ζωή, μέσα από το μοίρασμα τους με άλλους ανθρώπους.
Αυτές τις γιορτές είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για μια αληθινή συνύπαρξη με όλους τους ανθρώπους..........
..από τα λόγια και τη γραφή της Κυριακής Θεοδωρίδου.....

ΕΙΔΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Χθες το βράδυ ήρθαν στο όνειρό μου πολύ σημαντικά πρόσωπα που ζουν πια στο υπερπέραν, αλλά μας παρακολουθούν με αγωνία και αγάπη. Οι αγώνες τους για το λαό και την ενότητα της αριστεράς έρχεται από πολύ μακρυά και πάει πολύ μακρυά. Οι παρακαταθήκες τους οδηγός για μας που θέλουμε να ενώσουμε το λαό και την αριστερά τούτες τις δύσκολες συγκυρίες που περνά η πατρίδα και ο λαός.
Τους είδα λοιπόν στο όνειρό μου, ζωντανούς κι ανήσυχους. Ήρθαν όλοι... ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ, ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ, ΝΙΚΟΣ  ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΣΣΑΛΙΔΗΣ , ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ, ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ, ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΣ, κι άλλοι δεκάδες επώνυμοι κι ανώνυμοι αγωνιστές του λαού που δεν είναι πια ανάμεσά μας.
-Μην ανησυχείς σύντροφε μου είπαν, η επίσκεψή μας είναι για καλό. Ακούσαμε το προσκλητήριο για την ενότητα της Αριστεράς και του λαού και μαζευτήκαμε να βοηθήσουμε.
Σας βλέπουμε , σας παρακολουθούμε, είμαστε περήφανοι για την απόφαση σας για την ενότητα της Αριστεράς.
Μου είπαν για τους αγώνες τους, μίλησαν για τα λάθη και τις αδυναμίες τους, επέμεναν πολύ στην ενότητα της Αριστεράς. Μου μίλησαν για το "σύνδρομο της διάσπασης" της Αριστεράς και με μεγάλη συγκίνηση μου ανακοίνωσαν ότι δημιούργησαν πριν πολύ καιρό την πρώτη οργάνωση ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  σε μια μεγάλη ανοιχτή συνέλευση όπου συμμετείχαν ΟΛΟΙ, ο καθείς με τις απόψεις του!!
Και αφού με χαιρέτησαν ευχήθηκαν μέσα από την καρδιά τους να πετύχουμε τους στόχους μας..

Συγκινημένος, περήφανος για την τιμή, να με επισκεφθούν όλοι αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι, σκέφτομαι ότι η ενότητα της Αριστεράς δεν είναι αφηρημένη έννοια ούτε συμβαδίζει με την "τέχνη του εφικτού", είναι κατάκτηση. Καθημερινός αγώνας με τον εαυτό μας, με τα λάθη και τις αδυναμίες μας με το παρελθόν και το μέλλον!