ΑΣ ΣΗΚΩΘΟΥΜΕ ΟΡΘΙΟΙ

Η ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

Φαίνεται ότι απολαμβάνουμε την απελπισία μας. Έχουμε υποστεί τον απόλυτο εξευτελισμό ως πολίτες, ως λαός κι όμως η απελπισία μας τείνει προς την ηδονή.
Κανείς δεν ξέρει τι να κάνει και πώς να αντιδράσει ύστερα από τόσες προσβολές.
Μας συντρίβει η σκέψη του απόλυτου εξευτελισμού.
Σκεφτόμαστε αλλά δεν δρούμε.
Να συγχωρήσουμε τους υβριστές μας; Να εκδικηθούμε; Πως;
Φτάνουμε πάντα σ’ ένα πέτρινο τοίχο και πάντα σταματάμε μπροστά στον τοίχο.
Μήπως ο τοίχος είναι μια πρόφαση να αλλάξουμε δρόμο για να αποφύγουμε να σπάσουμε τα κεφάλια μας;
Μαζέψαμε τόσα χρόνια ένα σωρό ερωτήσεις και αμφιβολίες. Δημιουργήθηκε γύρω μας μια βρωμερή λάσπη, ένας βόρβορος μ’ όλα τα «φτυσίματα» που μας έκαναν «οι πρακτικοί άνθρωποι» του πολιτικού συστήματος και οι εξουσίες..
Η απελπισία που άρχισε να γίνεται παράξενη «απόλαυση» μας βυθίζει ακόμα περισσότερο σε σκοτεινά αδιέξοδα, σε πνιγμένους πόθους, στην αγωνία δισταγμών και αμετάκλητων αποφάσεων.



Σκέφτομαι ότι δεν θα σπάσω φυσικά τον τοίχο με το κεφάλι μου γιατί δεν έχω τη δύναμη που χρειάζεται, μα δεν θα υποκύψω επειδή έχω μπροστά μου τον τοίχο.
Αλλά δεν είναι και λύση να κάθομαι ξαπλωμένος «ηδονικά» μέσα στην αδράνεια και να τρίζω «σιωπηλά» τα δόντια μου.
Παρ’ όλα αυτά εξακολουθώ να υποφέρω κι όσο πιο χαμηλά πέφτω τόσο περισσότερο υποφέρω.
Όσο περισσότερο βρίσκομαι σε αδράνεια τόσο περισσότερο σκέφτομαι. Και όσο περισσότερο σκέφτομαι τόσο φοβάμαι πως η αιτία εξαφανίζεται, οι λόγοι διαλύονται και η προσβολή γίνεται πεπρωμένο.
Αυτό με οδηγεί σε μια «διέξοδο», να κτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο.
Δεν θα το κάνω όμως, πρέπει να απαιτήσω σεβασμό και να καταδιώξω όλους εκείνους που δεν μου δείχνουν σεβασμό.
Πρέπει να βρούμε αμέσως πεδίο δράσης συνείδησης και όχι «εκδίκησης».
Ο άνθρωπος πιστεύει ότι «εκδικείται» κάνοντας μια πράξη τίμια και δίκαιη.
Θεωρώ ότι όταν «εκδικούμαι» δεν είναι ούτε δικαιοσύνη, ούτε τιμιότητα, είναι «κακία». Και η «κακία» μπορεί να κυριαρχήσει πάνω σ’ όλα τα αισθήματα και να κάνει να σωπάσουν όλες οι σκέψεις της συνείδησης.
Το πολιτικό σύστημα και οι «πρακτικοί άνθρωποι» που το υπηρετούν έχουν καταρτίσει τον «κατάλογο συμφερόντων» των ανθρώπων σύμφωνα με τους νόμους της δικής τους λογικής και της δικής τους αλήθειας.
Πρέπει να αντιταχθούμε σ’ αυτόν τον «κατάλογο», να βγούμε από την αδράνεια και να πάψουμε να γελιόμαστε σκόπιμα.
Όλα τα προβλήματα μας φαίνονται μεγάλα και αυτοί που τα δημιούργησαν φαίνονται μεγάλοι γιατί απλά εμείς είμαστε στα τέσσερα.
Ας σηκωθούμε όρθιοι..