ΟΙ ΒΡΩΜΙΚΕΣ ΠΑΝΤΟΦΛΕΣ

"Ένα μικρό παιδί έβαλε την παντόφλα του στο κρεβάτι και η μητέρα του είπε:
-Μη το ξανακάνεις αυτό, οι παντόφλες είναι βρώμικες... Την ίδια στιγμή τίναξε και τέντωσε το κάλυμμα του κρεβατιού..
Από τότε το παιδί κάθε φορά που έβλεπε μια παντόφλα φώναζε: "Είναι βρώμικη! κι έτρεχε να τινάξει με το χέρι του το κάλυμμα του κρεβατιού!!
Μήπως πρέπει να πετάξουμε τις παντόφλες μαζί με το κάλυμμα του κρεβατιού;

ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ

Τούτες τις στιγμές και λόγω της κρίσης αντί να ερχόμαστε πιο κοντά, απομονωνόμαστε.
Μας πιάνει αυτός ο "ταξικός φόβος", ότι θα χάσουμε τα " τα προνόμια της αστικής ζωής", ότι θα φτωχύνουμε ακόμα πιο πολύ και έτσι κρατάμε μεγάλες αποστάσεις μεταξύ μας.
Ανακυκλωνόμαστε σε επώδυνες αλήθειες. Κουβαλάμε ακόμα στην καθημερινότητά μας χαρακτηριστικά όπως, η υποκρισία, ο εγωισμός, η αδιαφορία, η άγνοια, η τεμπελιά της σκέψης και της δράσης...
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι όλοι μοιάζουμε μεταξύ μας, ότι έχουμε τους ίδιους φόβους και βαδίζουμε ολοταχώς προς την "παρακμή".
Αυτό πρέπει να μας φέρει πιο κοντά και όχι να μας απομονώνει. Να έρθουμε σε επαφή με την ανθρωπιά μας.
Ας "απεταξάμην" το κακό μας εαυτό. Να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας.
Να αισιοδοξούμε και να αγωνιζόμαστε.
Ας σκεφτόμαστε για λογαριασμό μας για να μην σκέφτονται άλλοι για μας...

ΑΣ ΣΗΚΩΘΟΥΜΕ ΟΡΘΙΟΙ

Η ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

Φαίνεται ότι απολαμβάνουμε την απελπισία μας. Έχουμε υποστεί τον απόλυτο εξευτελισμό ως πολίτες, ως λαός κι όμως η απελπισία μας τείνει προς την ηδονή.
Κανείς δεν ξέρει τι να κάνει και πώς να αντιδράσει ύστερα από τόσες προσβολές.
Μας συντρίβει η σκέψη του απόλυτου εξευτελισμού.
Σκεφτόμαστε αλλά δεν δρούμε.
Να συγχωρήσουμε τους υβριστές μας; Να εκδικηθούμε; Πως;
Φτάνουμε πάντα σ’ ένα πέτρινο τοίχο και πάντα σταματάμε μπροστά στον τοίχο.
Μήπως ο τοίχος είναι μια πρόφαση να αλλάξουμε δρόμο για να αποφύγουμε να σπάσουμε τα κεφάλια μας;
Μαζέψαμε τόσα χρόνια ένα σωρό ερωτήσεις και αμφιβολίες. Δημιουργήθηκε γύρω μας μια βρωμερή λάσπη, ένας βόρβορος μ’ όλα τα «φτυσίματα» που μας έκαναν «οι πρακτικοί άνθρωποι» του πολιτικού συστήματος και οι εξουσίες..
Η απελπισία που άρχισε να γίνεται παράξενη «απόλαυση» μας βυθίζει ακόμα περισσότερο σε σκοτεινά αδιέξοδα, σε πνιγμένους πόθους, στην αγωνία δισταγμών και αμετάκλητων αποφάσεων.



Σκέφτομαι ότι δεν θα σπάσω φυσικά τον τοίχο με το κεφάλι μου γιατί δεν έχω τη δύναμη που χρειάζεται, μα δεν θα υποκύψω επειδή έχω μπροστά μου τον τοίχο.
Αλλά δεν είναι και λύση να κάθομαι ξαπλωμένος «ηδονικά» μέσα στην αδράνεια και να τρίζω «σιωπηλά» τα δόντια μου.
Παρ’ όλα αυτά εξακολουθώ να υποφέρω κι όσο πιο χαμηλά πέφτω τόσο περισσότερο υποφέρω.
Όσο περισσότερο βρίσκομαι σε αδράνεια τόσο περισσότερο σκέφτομαι. Και όσο περισσότερο σκέφτομαι τόσο φοβάμαι πως η αιτία εξαφανίζεται, οι λόγοι διαλύονται και η προσβολή γίνεται πεπρωμένο.
Αυτό με οδηγεί σε μια «διέξοδο», να κτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο.
Δεν θα το κάνω όμως, πρέπει να απαιτήσω σεβασμό και να καταδιώξω όλους εκείνους που δεν μου δείχνουν σεβασμό.
Πρέπει να βρούμε αμέσως πεδίο δράσης συνείδησης και όχι «εκδίκησης».
Ο άνθρωπος πιστεύει ότι «εκδικείται» κάνοντας μια πράξη τίμια και δίκαιη.
Θεωρώ ότι όταν «εκδικούμαι» δεν είναι ούτε δικαιοσύνη, ούτε τιμιότητα, είναι «κακία». Και η «κακία» μπορεί να κυριαρχήσει πάνω σ’ όλα τα αισθήματα και να κάνει να σωπάσουν όλες οι σκέψεις της συνείδησης.
Το πολιτικό σύστημα και οι «πρακτικοί άνθρωποι» που το υπηρετούν έχουν καταρτίσει τον «κατάλογο συμφερόντων» των ανθρώπων σύμφωνα με τους νόμους της δικής τους λογικής και της δικής τους αλήθειας.
Πρέπει να αντιταχθούμε σ’ αυτόν τον «κατάλογο», να βγούμε από την αδράνεια και να πάψουμε να γελιόμαστε σκόπιμα.
Όλα τα προβλήματα μας φαίνονται μεγάλα και αυτοί που τα δημιούργησαν φαίνονται μεγάλοι γιατί απλά εμείς είμαστε στα τέσσερα.
Ας σηκωθούμε όρθιοι..

Ο ΔΡΑΚΟΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΕ

Μας πρόλαβε η ροή των γεγονότων, κωφούς στους ήχους των καιρών, ανήμπορους να εκτιμήσουμε τα μεγέθη. Η ζωή μας εγκλωβίστηκε στο τραίνο της εξουσίας (της οποιασδήποτε εξουσίας),στη φθορά και στη διαφθορά της συνείδησης.
Έτσι μας βρήκε ο Δράκος..
Να εξακολουθούμε να επιδεικνύουμε αυτό που δεν έχουμε, μόνο και μόνο για να κρατήσουμε αυτό που ουδέποτε κατακτήσαμε, το θάρρος και την αξιοπρέπεια.
Ανακυκλωνόμαστε γύρω απ' τον άνθρωπο "φρικιό" που δημιουργήσαμε και τώρα σαν να βγαίνουμε από τα υπόγεια τούνελ, αδυνατούμε να κατανοήσουμε ότι με την όραση βλέπουμε και με την αφή αντιλαμβανόμαστε..
Συρρικνωθήκαμε σαν την επιδερμίδα μας, έναντι όσων επαγγελθήκαμε, όσων αποπειραθήκαμε μάταια να εδραιώσουμε.
Δεν φταίνε μόνο οι προπάτορες που για να αποποιηθούμε τις δικές μας ευθύνες, τους ρίχνουμε στην πυρά. Φταίμε κι εμείς που "αγοράσαμε" σπίτι στο μπαζωμένο ρέμα που τώρα το παίρνει η πλημμύρα..
Δεν ενδιαφερθήκαμε κι εμείς οι ίδιοι για την ουσία των γεγονότων. Η αλλαγή του τοπίου δεν μας απασχόλησε σοβαρά. Είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχει τοπίο. Ακολουθήσαμε την εξέλιξη ως κομπάρσοι.
Έτσι μας βρήκε ο Δράκος που άνοιξε την πόρτα...
Αναλωθήκαμε στις μάχες με "φίλιες" δυνάμεις, εξαντλήσαμε τις δυνάμεις μας κυρίως για την κατάκτηση της κορυφής και όχι της βάσης,
Συμβάλλαμε κι εμείς στην κοινωνική παρακμή, στην παρακμή του συνδικαλιστικού κινήματος και γενικά των κινημάτων. Οι ελάχιστες λαμπερές εξαιρέσεις έσβησαν σαν τα πεφταστέρια.
Δεν καταφέραμε να αναδείξουμε τον άνθρωπο ως το "μέτρο όλων των πραγμάτων". Παραβλέψαμε ότι η ανάπτυξη της κοινωνίας, από την οικονομία μέχρι τον πνευματικό-ιδεολογικό τομέα, αποβλέπει στην ικανοποίηση των αναγκών του ανθρώπου στην ολόπλευρη ανάπτυξή του.
Κολλήσαμε σε δόγματα και ιδεοληψίες. Προβάλλαμε κι εμείς σαν "πρότυπα" προόδου, τη ρηχότητα, την μονοτονία και αρκετές φορές την ανευθυνότητα στην προσέγγιση των προβλημάτων.

Έτσι μας βρήκε ο Δράκος που παραμόνευε... Έτοιμος να μας
καταβροχθίσει.
Θα παραδοθούμε στο Δράκο ή θα αγωνιστούμε να δημιουργήσουμε ένα νέο ηθικό πολιτικό κλίμα στην κοινωνία, χωρίς δόγματα και ιδεοληψίες που θα την εξοπλίσει να αντιμετωπίσει το τέρας;
Τώρα είναι ή ώρα να αντιστρέψουμε το " ότι είναι καλό για τα κόμματα είναι και για το λαό" (που όλοι μας λίγο-πολύ βάλαμε το χεράκι μας να εδραιωθεί) σε " ότι είναι καλό για το λαό είναι και για τα κόμματα"...
Έτσι θα κλείσουμε την πόρτα στο Δράκο.....

ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΠΟΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

" Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωήν σου,

  όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε μονάχα:
  όσο μπορείς μην την εξευτελίζεις...
                                                              ΚΑΒΑΦΗΣ


       . . . φτάνει με τα κηρύγματα και τις ρητορίες.. πάλι  προδίδουμε... την λαϊκήν ποίησην...


  "Τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα!
Ενα προς ένα τα υπάρχοντά μας, ξεπουλώντας, στις διεθνείς αγορές και τα παζάρια.
Το τι δεν πρόδωσες εσυ να μας το πείς, εσυ κι όμοιοί σου, χρόνια επι χρόνια..
Και μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε,
χωρίς αυτιά για να ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δεν μιλάτε..
-Και συ πολίτη β'... τι κάνεις;
-Ξελάσπωσε το μέλλον
Το μέλλον δεν θάρθει μόνο του, αν εμείς δεν πάρουμε τα μέτρα μας.
-Λογάριασε, σκέψου καλά, και σημάδεψε καλά..
Να φτάσουμε το μπόϊ του μέλλοντος....
                                                ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

-Και συ πολίτη β'..... και συ Ω! δύσβατη ζωή. Απο πιο σοκάκι γίνεται κανείς να σε περάσει...

-Δώσ' μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου..
-Μια φέτα ψωμί που δε θα τη μοιραζόμαστε, πως να την αγγίξω;
/Το παιδικό σου πρόσωπο δεν θάθελα να το λαβώσεις./ Πεινάμε κι οι δυό, για ένα χαμόγελο και μια μπουκιά ήσυχο ύπνο..
Αύριο λές....
Και μες σ' αυτή την αναβολή, παραμονεύει, ολόκληρο το πελώριο Ποτέ..
Όταν δεν θέλεις να πεθάνεις, ξέρεις τι θα πεί
ΖΩΉ!!
                                   ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

  " φώς και πάλι φώς, η ψυχή που μάχεται..
   η κάθε γλώσσα, να μιλεί την καλωσύνη της μέρας..
Λάμπει μέσα μου, εκείνο που αγνοώ, μα ωστόσο Λάμπει!
Ημέρα να κτυπάει στις φλέβες ο παλμός της Γής..
                                           ΕΛΥΤΗΣ

"δεν ξέρω, μα δεν έμεινε καθόλου σκοτάδι!
Ο ήλιος χύθηκε μέσα μου απο χίλιες πληγές..
-Και στο λευκό τριαντάφυλλο θα βρείς λίγη σκόνη..
Το τέλειο θαύμα θα το βρείς μοναχά μες τον Άνθρωπο.
Το πιο καθαρό πράγμα λοιπόν της δημιουργίας,
δεν είναι το λυκόφως, ούτε ο ουρανός που καθρεφτίζει
μες το ποτάμι, ούτε ο ήλιος πάνω στον ανθό της μηλιάς...
...είναι η Αγάπη...
                                                 ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

"Αυτός που χάθηκε ανεξήγητα ένα απόγευμα;
  ίσως και να τον πήραν!
Είχε αφήσει στο τραπέζι της κουζίνας τα
μάλλινα γάντια του, σα δυό κομμένα χέρια,
αναίμακτα, αδιαμαρτύρητα, γαλήνια..
ή μάλλον τα ίδια του τα χέρια, εκεί ανάμεσα
στα χαλαρά μάλλινα δάκτυλα..
που βάζουμε πότε-πότε μια φέτα ψωμί,
ένα λουλούδι ή το ποτήρι που πίνουμε το κρασί μας..

....ξέροντας καθησυχαστικά, ότι στα γάντια τουλάχιστον,
    δεν μπαίνουν ποτέ χειροπέδες!!
                                                       ΡΙΤΣΟΣ

Και συ πολίτη β' να ξέρεις... η λαϊκή Ποίηση είναι ψυχική υγεία..
Είναι ανάταση κι οδηγός, να φτάσουμε το μπόϊ του μέλλοντος....